25.11.06

ΧΟΡΙΚΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΓΓΕΛΟ


Δημήτρης Κρανιώτης. Αρχαίος Ρυθμός.
Αθήνα, Οδός Πανός 2005, 35 σελ.



Πρόκειται για τη νέα συλλογή τού «ποιητή και χορευτή» Δημήτρη Κρανιώτη. Ο ποιητής μέσα από 13 τον αριθμό ποιήματα καταφέρνει να ενσωματώσει τις σκέψεις του σε ένα σκηνικό «αυθεντικής προγόνου ελληνικότητας» (όπως θα έλεγε και η Κική Δημουλά) με τη βοήθεια των ισάριθμων σχεδίων του Μαρίνου Χριστιακόπουλου. Ο τελευταίος εμπνεύστηκε τα έργα του καθώς παρατηρούσε τον Κρανιώτη στο εργαστήριό του να χορεύει. Έτσι λοιπόν, αυθόρμητα και τελετουργικά, γεννήθηκε τούτος ο υψηλής εντάσεως συνδυασμός χορού και ποίησης.
Στα ποιήματα της συλλογής η διάσταση του παρόντος χρόνου ακινητοποιείται και μεταφέρεται πίσω, στην παλιά λατρεία των κούρων, στον τρόμο του σύμπαντος, στη θυσία της γης. Ο ποιητής γίνεται αφηγητής απόκοσμων γεγονότων με σκηνικό την εξέλιξη μιας αρχαίας αργόσυρτης τραγωδίας. Οι στίχοι παίζουν το ρόλο του Χορού.

ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ
ΤΟ ΝΗΜΑ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΣΙΩΠΗ
ΣΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ
ΑΣΤΡΑ ΚΑΙ ΣΜΑΡΑΓΔΑ
ΣΕΛΑΓΙΖΟΥΝ ΟΙ ΚΡΟΤΑΦΟΙ
ΤΗΣ ΕΝΤΑΣΗΣ
ΠΡΟΣΚΕΦΑΛΟ
ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΑ ΚΑΙ ΤΑ
ΧΤΑΠΟΔΙΑ


Εδώ ακριβώς βρίσκει η ποίηση τις ρίζες της. Μέσα από τα όρια που θέτει ο ίδιος ο άρχων του Χορού, ο Αφηγητής, σημαίνονται τα λόγια, οι πράξεις και ο ρυθμός. Η διάσωση από το αρχαίο αυτό σκηνικό μοιάζει αβέβαιη ή και ανώφελη.

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΣ ΝΑΥΑΓΟΣ
ΞΟΡΚΙ ΠΕΤΑ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
-ΝΑ ΡΕΕΙ ΓΑΛΑ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑΣ-
ΓΙΑ Ν’ ΑΝΑΣΥΡΕΙ ΑΠ’ ΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ
ΤΟΥ ΡΥΘΜΟΥ ΒΥΘΟ
ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥΣ ΤΩΝ ΟΣΤΡΑΚΩΝ
ΝΟΜΟΥΣ


Σε αυτήν τη μαρτυρία-αφήγηση δε λείπει (δε θα μπορούσε άλλωστε να λείπει) κι ο υφέρπων, ανομολόγητος ερωτισμός μεταξύ των αρχαϊκών στοιχείων που συγκροτούν την ανθρωπότητα.

ΚΟΡΗ ΜΕΤΕΩΡΗ
ΣΤΟ ΔΟΞΑΡΙ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ
ΣΕΛΑΓΙΖΕΙ
ΑΠΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ
ΜΕ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟ ΘΑΥΜΑ


«Ένας βαρύς αργόσυρτος ρυθμός» ακολουθείται σε όλα τα ποιήματα της συλλογής επιτρέποντας στον αναγνώστη-θεατή-ακροατή να γεννήσει τις δικές του εικόνες για το σύμπαν και τους αλλόφρονες θεούς του. Εξάλλου ο ίδιος ο ποιητής γνωρίζει πολύ καλά ότι τα όρια της ποίησής του τελειώνουν εκεί ακριβώς που αρχίζουν τα όρια των δυνατοτήτων των αρχαίων θεών. Στο σημείο αυτό η ποίηση παρουσιάζεται όπως είναι στην ολότητα της: άπιαστη.

Ο ΦΟΙΒΟΣ ΜΕΣ’ ΑΠ’ ΤΙΣ ΣΠΗΛΙΕΣ
ΤΕΤΡΑΞΑΝΘΟΣ
ΚΡΟΥΕΙ ΛΟΞΟΣ ΤΟΝ ΜΠΑΓΛΑΜΑ
ΚΙ ΑΝΤΙΛΑΛΕΙ Η ΑΡΓΥΡΩΗ ΑΗΔΩΝ
ΚΥΜΑ ΓΕΛΑΣΗΝΟ
ΣΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΑΛΩΝΙ


Μέσα από την έμφυτη λυρικότητα και το ρυθμό των στίχων ξεχωρίζουν ολοκάθαρα τα παιχνιδίσματα μεταξύ ήχων, φωτός, ζωής και θανάτου. Ο Θάνατος, ως κορύφωση του Αρχαίου Δράματος, αποκτά καινούρια υπόσταση: την αναγέννηση σε έναν απόκρυφο κόσμο που οι εκλεκτοί του κάτοικοι ζουν σε μια νέα ενόραση των γεγονότων, πάντα με φόντο την προγονολατρική μνήμη των όντων.

ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΛΑΣΙΑ ΣΤΗΘΗ ΤΟΥ
ΧΤΥΠΑ ΕΛΛΑΔΑ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ
ΦΩΤΙΕΣ ΠΕΤΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ
ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΑΡΑ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
ΩΡΑΙΟΣ


Λένε πως η ποίηση είναι «μια γλώσσα μέσα στη γλώσσα». Αυτό διαπιστώνουμε αν μελετήσουμε το έργο του Δ. Κρανιώτη, καθώς είναι μοναδική η απόδοση συναισθημάτων με τη χρήση λέξεων και εκφράσεων που προέρχονται απευθείας από τα αρχαία ελληνικά. Εν τω συνόλω, ο «άγγελος χορευτής» φαίνεται να υποστηρίζει πως η ποίηση αποτελεί την επιστροφή στις αρχέτυπες κινήσεις, στις πανάρχαιες εκμυστηρεύσεις με σημείο αναφοράς το μέλλον.




©