"Χωρίς μουσική"

"Τι θα ήταν η ζωή σου χωρίς μουσική;..."

Έλα ντε. Τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς μουσική; Τι χρώμα, ποια γεύση θα είχε; Θα... υπήρχε;

Ο Κώστας Γάκης και η ομάδα του (Ιωάννα Αγγελίδη, Μαρία-Δάφνη Καμμένου, Αγγελίνα Παρασκευαΐδη και Μαρία Δελλή) παρουσιάζουν ένα αμιγώς πολιτικό θεατρικό έργο, την ιστορία ενός πιανίστα ο οποίος εξορίζεται σε ένα ερημονήσι εξαιτίας της άρνησής του να γράψει τον στρατευμένο εθνικό ύμνο του καθεστώτος που εξουσιάζει τη χώρα του. Απαγορεύεται σε αυτόν και το συγκρότημά του (Τρεις Γάτες κι Ένας Σκύλος) να εκφράζονται μουσικά, εκείνοι όμως δεν αντέχουν τη φίμωση και βρίσκουν τρόπο να παίζουν μουσική και να τραγουδούν.

Λίγα λόγια για το έργο: Ο πολιτικός χαρακτήρας αλλά και οι κοινωνικές προεκτάσεις του έργου, αποδεικνύουν πως, σε μια εποχή στην οποία φαίνεται να μην έχουμε ανάγκη την Πολιτική, πάντα υπάρχει χώρος και χρόνος να μιλήσει κανείς για την Ελευθερία, το αγαθό που νομίζουμε ότι κατέχουμε αλλά τελικά δεν είναι και τόσο δεδομένο. Βυθισμένοι στη νιρβάνα μας, οι νεοέλληνες τα έχουμε όλα, από φραπέδες και γιουροβίζιον μέχρι πιστωτικές κάρτες και δύο αυτοκίνητα ο καθένας, πράγματα που δύσκολα θα μπορούσαν να φανταστούν οι γονείς μας στην ηλικία μας. Ελευθερία έκφρασης, κίνησης, βούλησης έχουμε; Ειμαι σίγουρος πως όχι. Νομίζουμε πως έχουμε. Και αν εμφανιστεί κάποια στιγμή ένας από μηχανής θεός (γιατί εμείς ποτέ δεν είμαστε υπεύθυνοι για τίποτα, όλα οι άλλοι τα κάνουν) και μας στερήσει την εικονική μας ελευθερία, θα αντιδράσουμε. Κανείς όμως δεν μπορεί να σου πάρει αυτό που δεν έχεις.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι πολύ καλές, παιχνιδιάρικες, ζωντανές, κινητικές, κρατούν το θεατή και το θέατρο σε εγρήγορση. Οι κοπέλες (Ιωάννα Αγγελίδη, Μαρία-Δάφνη Καμμένου, Αγγελίνα Παρασκευαΐδη) εναλλάσσουν ρόλους μεταξύ τους, γίνονται μουσικοί, φαντάσματα-αναμνήσεις, δικτάτορας-ρουφιάνος, βαρκάρης, επισκέπτρια του νησιού, χορεύτριες του καμπαρέ. Ο Κώστας Γάκης, πρωταγωνιστής στο ρόλο του πιανίστα και σκηνοθέτης, κλέβει την παράσταση. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον παίξιμο και πανέξυπνη σκηνοθεσία.

Βρήκα εξαιρετική την απόδοση των κοριτσιών στο ρόλο της άλαλης επισκέπτριας του νησιού... Πόσο συναίσθημα μπορεί να βγάλει το σώμα χωρίς να είναι απαραίτητο να μιλήσει... Ωραίες μελωδικές φωνές, άνετη κίνηση, νάζι, σκέρτσο και... μπρίο, που λείπουν από το σύγχρονο θέατρο.

Η Μαρία Δελλή με το ακκορντεόν της και την απίστευτη γλυκιά μελαγχολία που εξέπεμπε το χαμογελαστό και τραγουδιστό πρόσωπό της, με συγκίνησε.

Συγχαρητήρια στα παιδιά λοιπόν!! Μπράβο τους!