Η "ΤΣΟΝΤΑ" ΤΗΣ ΛΙΣΑΒΟΝΑΣ

Το περασμένο Σάββατο πήγα και είδα (τι το 'θελα!) την "Τραβιάτα της Λισαβόνας" στο θέατρο Αλκμήνη, στη νέα μου γειτονιά, στα Κάτω Πετράλωνα.

Η παράσταση έχει ως θέμα τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους. Με τις υστερίες, τις απειλές, τις εμμονές, τις προσκολλήσεις, τις φοβίες, τις ανασφάλειες, τις αδυναμίες τους. Ένα πρώην ζευγάρι ανδρών, οι οποίοι έχουν ως κοινό αποκούμπι την τέχνη της Μαρίας Κάλλας, και ένα άλλο παροδικό (τύπου ξεπέτας) ζευγάρι ανδρών, τους οποίους ενώνει η νεότητα και το σεξ, εκφράζουν τις ανησυχίες τους μέσα από τον πόθο τους ενός για τον άλλον. Με λίγα λόγια, όλοι θέλουν όλους, και κανένας δεν έχει κανέναν.

Το έργο δε μου άρεσε καθόλου. Εκτός από έναν ηθοποιό (παίζει εξαιρετικά το ρόλο του υστερικού θηλυπρεπή άνδρα που είναι ακόμα ερωτευμένος με μια παλιά του σύντομη σχέση), όλα τα υπόλοιπα τα βαρέθηκα. Το λεξιλόγιο δε, άθλιο. Δε χρειάζεται να χρησιμοποιείς χυδαίες λέξεις για να περάσεις τα μηνύματά σου, κύριε σκηνοθέτα μου. Ακόμα και τις σεξουαλικές ορμές θα μπορούσες να τις παρουσιάσεις αλλιώς, όχι να μας κάνεις να αισθανθούμε ότι παρακολουθούμε τσόντα. Έλεος.


Θα χαρακτήριζα την παράσταση "πορνογράφημα", παρόλο που είμαι ανοιχτός σε νέες και προκλητικές ιδέες (πάρε πάράδειγμα το "Στο βυθό" του Μαξίμ Γκόρκι που ανέβασε η μεγάλη Ρούλα Πατεράκη στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου πριν από 2-3 χρόνια, το οποίο παρά τις λεκτικές και σκηνοθετικές ακρότητες, δεν ενόχλησε, παρά μόνο συγκίνησε και ταρακούνησε). Το να βλέπει κανείς μια "υστέρω", άλλους δύο να μιλάνε για γεννητικά όργανα και γενετήσιες ορμές και έναν άλλον να εμφανίζεται με τα προσόντα του φάτσα φόρα στη σκηνή, ε, δεν είναι και ό,τι πιο καλαίσθητο. Απέτυχες λοιπόν, κύριε σκηνοθέτα μου. Κρίμα τα 20 ευρουλάκια που έδωσα. Με λιγότερη υστερία, μηδενικό υβρεολόγιο και περισσότερο συναισθηματισμό, θα είχες άλλα αποτελέσματα. Όσο για τα έπιπλα του σκηνικού, που ήταν όλα ΙΚΕΑ, εντάξει, low budget παράσταση ανεβάζεις, σε συγχωρώ. Το θεατράκι Αλκμήνη, εξαιρετικό.

ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Φθινόπωρο. Γλυκιά μελαγχολία. Για όσα δεν ήρθαν, για όσα θα έρθουν και για όσα περιμένουμε να μην έρθουν.

Κάθε που μπαίνει ο Οκτώβρης και οι πρώτες του μέρες είναι γκρίζες και θλιμμένες, μία μουσική μονάχα μού ταιριάζει να ακούω. Γιατί μου δίνει ζεστό συναίσθημα, γήινες εικόνες, πέτρα, χώμα, βουνό, δέντρο, ποτάμι. Πλακόστρωτο δρομάκι, ερημωμένα σπίτια, γλυκό του κουταλιού στο καφενείο, καπνός από ξυλόσομπες, το κρύο μουδιάζει τα μάγουλα, ο αέρας κάνει τις τσίγκινες στέγες να χτυπούν, γυμνά πλατάνια. Κάτω από το μπουφάν σου γρήγορα και πίσω στο σπίτι πριν δυναμώσει η βροχή.

Τα κορμιά και τα μαχαίρια λοιπόν. Τα γήινα. Από πηλό και από ξύλο.

«Μια καινούρια μέρα/ τρέμει στον αγέρα/ στάζοντας φως και νερά» με το κλάμα του κλαρίνου να σε αγγίζει μέχρι μέσα το κόκαλο. «Κάποιος που μας σκέφτεται/ ή μας ονειρεύεται/ κι όταν ξυπνήσει/ θα μας γνωρίσει/ ή θα γυρίσει/ στο άλλο του πλευρό».

«Είν’ ο κόσμος δύσκολη γραφή/ όλο σβήνεται/ κι αν δε διαβαστεί με την αφή/ τίποτα δε γίνεται». Με «σκιές και χρώματα» βαδίζουμε αγκαλιά. Με όσα μας αγάπησαν και τ’ αγαπήσαμε. Τα χρώματα βάφουν τις σκιές και σαν να παίρνουν μια μορφή για λίγο.

«Ένα κορμί δεν είναι μόνο αγκαλιά/ είναι μια πατρίδα που θα γίνει ξενιτιά». Δεν υπάρχει τίποτα πιο γήινο από το ίδιο μας το σώμα. Τίποτα πιο εύθραυστο και πιο φθαρτό.

«Σαν βροχή που πέφτει στα φύλλα/ στα μαλλιά, στο πρόσωπο κύλα/ σαν βροχή σε θέλω απόψε/ να βραχώ ως τη ρίζα της φωνής». Το χώμα είναι υγρό και τα κλαδιά μυρίζουν μυστήριο. Το πρόσωπο στάζει, μα τι είναι αυτό, δάκρυα ή βροχή;

«Ήταν μια φορά ένας άνθρωπος/ ήσυχος πολύ και ξαρμάτωτος» που σκοτώνοντας το «μαύρο κυπαρίσσι» του κήπου του και της καρδιάς του, έλεγε τον πόνο του στα βουβά πουλιά.

«Μάτια μου αγαπημένα κοίτα με ξανά/ τα πολλά να γίνουν όλα/ κι όλα κοντινά». «Βάδισα πολύ μαζί σου/ κι έγινα χορός» μήπως τα κάνουμε όλα δικά μας, μαζί να χαθούμε την ώρα που δύει η φύση πίσω από το ηλιοβασίλεμα.

«Μη ρωτάς γιατί τα πίνω και μεθώ/ μη ρωτάς γιατί στο σπίτι μου δεν πάω να κοιμηθώ». «Αχ, Παναγίτσα μου», γιατί να μην έχουμε της θάλασσας το πλάτος, του ουρανού το άπλωμα, να ανέβουμε και με του κόσμου τα αδύνατα να γελάμε;

«Μην τους ακούς/ εσένα αφορά/ το όχι που ακούς/ τις νύχτες καθαρά». Άσε, θα μαζέψω εγώ τα ρούχα απ’ την αυλή, έρχεται χειμώνας.

«Εγώ κρασί δεν έπινα γιατί σε αγαπώ/ καλύτερα να πέθανα/ παρά να σου το πω». Μέσα μου βαθιά σε φυλάω και μόνο η γη το ξέρει. Τα μυστικά μου είναι φανερωμένα στο νερό και στο κρασί.

«Πού γυρνάς τρικάταρτο κορμί/ και στον ύπνο μου φυσάει/ μαύρη η νύχτα με λευκά πανιά/ που με πάει». Είναι η καρδιά που ξαγρυπνά και φιλενάδα της η συννεφιασμένη νύχτα. Καράβι το σώμα με θάλασσα το πουθενά.

«Είναι που χαϊδεύω το σακάκι σου τα βράδια/ και φορώ τα χάδια μαύρα κουμπιά». Ρούχο παλιό και ταλαιπωρημένο η αγάπη, ποιον να πρωτοσκεπάσει. Και από πάνω η βροχή απειλεί συνεχώς.

«Σου στέλνω μ’ ένα γράμμα/ του φεγγαριού τη λάμα/ πάρ’ τη και χτύπα με μάνα μου, τρέλα μου/ κι αν κλαίει η ψυχή σου γέλα μου». Αχ, ξενιτιά, πικρή καρδιάς ερωμένη, πώς ξεπηδάς από τον έναν έρωτα στον άλλον. Πίσω στο χώμα μάς γυρίζεις όλους.

Αυτό ήταν, αυτός ήμουν.

ΚΑΤΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ

Μα είναι λογικό. Μετά όλον αυτόν τον ντόρο περί περικοπών μισθών και συντάξεων, να προχωρήσουμε κι "εμείς" σε δραστικά μέτρα. Μιας και εργαζόμαστε και προσφέρουμε τα μέγιστα στην ελληνική κοινωνία, να μη διαμαρτυρυθούμε για τις μειώσεις στα φτωχά εισοδήματά μας; Πώς θα αγοράζουμε το φραπέ μας; Με τι λεφτά θα αντικαταστήσουμε το hands free σε περίπτωση που χαλάσει ενώ μιλάμε με την γκόμενά μας εν ώρα υπηρεσίας; Αυτά για τους άντρες, γιατί οι γυναίκες έχουν να προσέξουν τα καλσόν (σε βρίσκω λίγο άδικο, αναγνώστη, λίγο το 'χεις να σου σκίζεται το καλσόν μετά από κάθε καταδίωξη; Να σου φεύγει ο πόντος με το που βγάζεις το περίστροφο;), την περμανάντ και φυσικά τα νύχια... Πώς να πιάσεις τον κλέφτη αν έχεις βάψει τα νύχια σου με φτηνό μανό που δεν αγόρασες καν από τα Χόντος;

Σήμερα, Τετάρτη 14 Ιουλίου, μαθαίνω πως έχουν πορεία οι ένστολοι που αντιδρούν για το νέο ασφαλιστικό. Στο παρόν αναφέρομαι μόνο σε αστυνομικούς, όπως ήδη κατάλαβες. Τους στρατιωτικούς θα τους... τιμήσω σε επόμενη δημοσίευση.

Ορίστε και δύο φωτογραφίες που τράβηξα εγώ ο ίδιος στην Πλατεία του Κολωνακίου. 9:30 το πρωί, αντί να πιάσουν κάναν κλέφτη ή κανά λαμόγιο, απολαμβάνουν τη φραπεδιά τους πριν πέσουν με τα μούτρα στο σκληρό μεροκάματο. Και ύστερα θέλουν και πορεία να διαμαρτυρυθούν. Ρε δεν... πνιγόμαστε λέω γω.

ΑΠΟΝΟΜΗ 9 ΠΛΑΤΙΝΕΝΙΩΝ ΔΙΣΚΩΝ ΣΤΟ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ

Την περασμένη Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε η απονομή δύο πολλαπλά πλατινένιων δίσκων στον πολυαγαπημένο Μιχάλη Χατζηγιάννη!

Η απονομή αφορούσε στον τετραπλά πλατινένιο δίσκο «Κολάζ», ο οποίος περιέχει 11 διασκευές παλιών αγαπημένων τραγουδιών και ένα καινούριο, στον πενταπλά πλατινένιο «7» σε μουσική του Μιχάλη Χατζηγιάννη και στίχους της Ελεάνας Βραχάλη και του Νίκου Μωραΐτη, ενώ η έκπληξη της βραδιάς ήταν η απονομή βραβείου για δύο εκατομμύρια πωλήσεις που κατάφερε να πραγματοποιήσει ο καλλιτέχνης από την αρχή της καριέρας του στην Ελλάδα!

Η εκδήλωση έλαβε χώρα σε αίθουσα μεγάλου ξενοδοχείου στο κέντρο της Αθήνας. Πριν από τον τιμώμενο, είχαν προσέλθει ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ο Νίκος Μωραΐτης, ο Μίμης Πλέσσας, ο Γιάννης Σπανός και οι Onirama. Ενώ τα «πηγαδάκια» είχαν «πάρει φωτιά» εν αναμονή του τραγουδιστή, ξαφνικά ο χώρος φωτίστηκε από φλας και τότε καταλάβαμε ότι είχε μόλις προσέλθει, υπό τους ήχους του «Δε θέλω πια να ξαναρθείς». Αφού έγιναν οι απαραίτητοι χαιρετισμοί, ξεκίνησε η διαδικασία της απονομής.

Μιλώντας για το τελευταίο του εγχείρημα, να διασκευάσει δηλαδή παλιά αγαπημένα τραγούδια και να τα συγκεντρώσει σε ένα άλμπουμ, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης δήλωσε: «Η σκέψη για έναν τέτοιο δίσκο υπήρχε μέσα μου καιρό και η πραγματοποίησή του αποτελούσε μια προσωπική μου επιθυμία. Το «Κολάζ» περιέχει τραγούδια που με συγκίνησαν, με ταξίδεψαν και διαμόρφωσαν τη μουσική μου ταυτότητα. Στόχος μου ήταν να αποκτήσουν αυτά νέα δυναμική και γίνουν γνωστά στους νέους ανθρώπους». Κάτι που φυσικά επετεύχθη με τον καλύτερο τρόπο, το δικό μου σχόλιο…

Πρώτος από τους συντελεστές βραβεύτηκε ο σπουδαίος συνθέτης του γνωστού single «Άννα», Τάκης Μπουγάς, ο οποίος ευχήθηκε καλή επιτυχία στο Χατζηγιάννη. Έπειτα, ευχαριστώντας τον καλλιτέχνη για την τιμή, έλαβε το βραβείο του ο Ανδρέας Νεοφυτίδης, συνθέτης του καταπληκτικού «Στη λεωφόρο της αγάπης» που πρωτοερμήνευσε ο Γιάννης Πάριος στον ομώνυμο δίσκο του το 1987. Αμέσως μετά δόθηκε πλακέτα στο μεγάλο Μίμη Πλέσσα (συνθέτης του «Ξημερώνει Κυριακή» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και πρώτη ερμηνεία από το Γιάννη Πουλόπουλο στο δίσκο «Ο δρόμος» του 196 και του «Με την πρώτη στάλα» του ίδιου στιχουργού και ερμηνεία του Φίλιππου Νικολάου στον ομώνυμο δίσκο του 1972). Ο κύριος Πλέσσας προέτρεψε το Χατζηγιάννη: «προχώρα!».

Στη συνέχεια βραβεύτηκε ο Γιάννης Σπανός, δημιουργός του γνωστού «Αν είσαι (πώς θες να το ξέρω)» σε στίχους του Νίκου Καρύδη και ερμηνεία του Κώστα Καράλη στο δίσκο-σημείο αναφοράς «Τρίτη ανθολογία» του 1975. Ο κύριος Σπανός δήλωσε: «Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης. Δεν είναι είδωλο, απλά τραγουδάει». Έπειτα, η χήρα του αξέχαστου Μάριου Τόκα, παραλαμβάνοντας πλακέτα προς τιμήν του εκλιπόντος για το κομμάτι «Στη λεωφόρο της αγάπης», ανέφερε πως ο μεγάλος συνθέτης αγαπούσε τη φωνή του καλλιτέχνη.

Σειρά είχε ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ο πρώτος άνθρωπος που εμπιστεύθηκε το Χατζηγιάννη το 1998 και του έδωσε να ερμηνεύσει τρία τραγούδια στο soundtrack της τηλεοπτικής σειράς «Άγγιγμα ψυχής» σε στίχους του Μιχάλη Μπουρμπούλη. Η βράβευση αφορούσε στο κομμάτι «Δε φταίμε εμείς» σε στίχους του Νίκου Βρεττού και πρώτη ερμηνεία της Μαρινέλλας στο δίσκο «Η Μαρινέλλα του σήμερα» του 1978. Ο συνθέτης δήλωσε: «Πριν από δέκα χρόνια συνεργαστήκαμε στο «Άγγιγμα ψυχής». Έλεγα τότε πως θα είναι ο τραγουδιστής της νέας χιλιετίας και με χαρακτήριζαν υπερβολικό. Να όμως που δικαιώθηκα. Απολαύστε τον»! Έπειτα δόθηκε βραβείο στη Γλυκερία, που συμμετέχει στο «Δε θέλω πια να ξαναρθείς» των Μαίρη Λίντα – Μανώλη Χιώτη και αφού εξέφρασε τη χαρά της για αυτή τη συμμετοχή, είπε πως ο Χατζηγιάννης είναι «ο σπουδαιότερος εκφραστής της γενιάς του».

Ο Γιώργος Ζαχαρίου, ενορχηστρωτής του «Κολάζ» ήταν ο επόμενος στη βράβευση ενώ η διαδικασία ολοκληρώθηκε με το Νίκο Βρεττό να δηλώνει πως ο τραγουδιστής «είναι μεγάλος ερμηνευτής και επιλέγει ποιότητα γιατί μπορεί να ερμηνεύει ποιότητα».

Αφού λοιπόν πραγματοποιήθηκε η βράβευση για το «Κολάζ», ήρθε η σειρά του «7»! Ο Νίκος Μωραΐτης, στιχουργός των πασίγνωστων «Εμείς οι δυο σαν ένα», «Πολυκατοικία» και «Αναπτήρας», ανέφερε πως «ο Μιχάλης είναι εξαιρετικός σε όλα τα επίπεδα». Αναμνηστικό πήραν και οι χαμηλών τόνων ενορχηστρωτές του άλμπουμ, Sumka και Χρήστος Αβδελλάς.

Τέλος, δόθηκε τιμητική πλακέτα για δύο εκατομμύρια πωλήσεις (!) του Μιχάλη Χατζηγιάννη για τους δίσκους που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα. Εμείς υποσχόμαστε πως θα είμαστε πάντα δίπλα του και του ευχόμαστε να τα …εκατοστήσει!

Δημοσίευση στο Music Corner!

"Γυναίκα Τριαντάφυλλο"

Χθες βράδυ, Δευτέρα 11 Γενάρη, πήγα και άκουσα την Ηρώ Σάια στην Αθηναΐδα, στο Γκάζι, και πέρασα εξαιρετικά.

Τρεις άνθρωποι: Ηρώ Σάια (ερμηνεία), Νεοκλής Νεοφυτίδης (πιάνο), Μαριλίζα Παπαδούρη (βιολοντσέλο) σε ένα μικρό θεατράκι μαγεύουν το κενό. Τραγούδια απαλά, σαν άγγιγμα, σαν βάλσαμο, σε παίρνουν απ' το χέρι, σου κλείνουν τα μάτια και σε ταξιδεύουν.

Η απαλή σαν γυναικείο χάδι φωνή της Ηρούς ήρθε κι έκατσε μέσα μου από την πρώτη νότα. Με κέρδισε. Με έκανε να της ανοίξω την ψυχή μου και τη φιλοξενήσω. Ήταν που το είχα ανάγκη; Ήταν το χάρισμα της καλλιτέχνιδας; 'Ηταν η συγκυρία;

Συγκλονιστικό το άνοιγμα της παράστασης. Η ερμηνεύτρια, φορώντας ένα λευκό φόρεμα, καθισμένη κατάχαμα στη σκηνή ξεκίνησε να τραγουδάει με γυρισμένη πλάτη προς το κενό. Άκουγες μια ουράνια φωνή και δεν ήξερες από πού έβγαινε. Από το στήθος, από το κεφάλι, από τη σκηνή, από τους τοίχους, από την έξοδο; Αργότερα, όταν ανέβηκε σιγά-σιγά την τσιμεντένια σκάλα της σκηνής, απελευθερώθηκε και έδειξε τις δυνατότητες και τις διαθέσεις της. Αγχωμένη εξαιτίας της πρεμιέρας, με κάπως νευρικές κινήσεις, έδινε την εντύπωση πως είχε δουλέψει πολύ για το αποτέλεσμα. Το οποίο ήταν άριστο.

Γυναίκα τριαντάφυλλο. Μια γυναίκα που τραγουδά για την αγάπη που πονά και που χαρίζεται σαν τριαντάφυλλο. Που ερμηνεύει (προσοχή στο ρήμα που χρησιμοποιώ) το "Μείνε κοντά μου απόψε" σαν παράνομη ερωμένη, που έχοντας το πλεονέκτημα της νεότητας αυτοσαρκάζεται με το "Μαμά γερνάω", που παραπονιέται για τα "Πέδιλα" τα οποία για να μην τη στενεύουν όταν πατάει τα βέβηλα, τα άγρια τα αγκάθια των καιρών τα ξεφορτώνεται, μια φωνή που βγάζει από μέσα της το "Σ' αγαπώ" από τον τεράστιο Μεγάλο Ερωτικό (που έχει ποτίσει τις φλέβες και το αίμα μου) σαν να είναι το alter ego της Φλέρυς Νταντωνάκη.

Η Ηρώ Σάια δεν είναι απλώς μια καλή έντεχνη τραγουδίστρια. Είναι μια εξαιρετική παραδοσιακή ερμηνεύτρια. Με όλη τη σημασία της λέξης. Μου θύμισε νησιώτισσα αρραβωνιαστικιά η οποία, περιμένοντας τον καλό της στην παραλία, περπατώντας ξυπόλητη εκεί που σκάει το κύμα φορώντας το λευκό φουστάνι της, τραγουδάει στη θάλασσα παρακαλώντας την να της τον φέρει πίσω. Και, εξαιτίας του τρόπου της και του καημού της, η ιστορία της έχει happy end.

Ένα είναι σίγουρο. Ότι θα πάω να την ξανακούσω. Το έχω ανάγκη.