12.1.10

"Γυναίκα Τριαντάφυλλο"

Χθες βράδυ, Δευτέρα 11 Γενάρη, πήγα και άκουσα την Ηρώ Σάια στην Αθηναΐδα, στο Γκάζι, και πέρασα εξαιρετικά.

Τρεις άνθρωποι: Ηρώ Σάια (ερμηνεία), Νεοκλής Νεοφυτίδης (πιάνο), Μαριλίζα Παπαδούρη (βιολοντσέλο) σε ένα μικρό θεατράκι μαγεύουν το κενό. Τραγούδια απαλά, σαν άγγιγμα, σαν βάλσαμο, σε παίρνουν απ' το χέρι, σου κλείνουν τα μάτια και σε ταξιδεύουν.

Η απαλή σαν γυναικείο χάδι φωνή της Ηρούς ήρθε κι έκατσε μέσα μου από την πρώτη νότα. Με κέρδισε. Με έκανε να της ανοίξω την ψυχή μου και τη φιλοξενήσω. Ήταν που το είχα ανάγκη; Ήταν το χάρισμα της καλλιτέχνιδας; 'Ηταν η συγκυρία;

Συγκλονιστικό το άνοιγμα της παράστασης. Η ερμηνεύτρια, φορώντας ένα λευκό φόρεμα, καθισμένη κατάχαμα στη σκηνή ξεκίνησε να τραγουδάει με γυρισμένη πλάτη προς το κενό. Άκουγες μια ουράνια φωνή και δεν ήξερες από πού έβγαινε. Από το στήθος, από το κεφάλι, από τη σκηνή, από τους τοίχους, από την έξοδο; Αργότερα, όταν ανέβηκε σιγά-σιγά την τσιμεντένια σκάλα της σκηνής, απελευθερώθηκε και έδειξε τις δυνατότητες και τις διαθέσεις της. Αγχωμένη εξαιτίας της πρεμιέρας, με κάπως νευρικές κινήσεις, έδινε την εντύπωση πως είχε δουλέψει πολύ για το αποτέλεσμα. Το οποίο ήταν άριστο.

Γυναίκα τριαντάφυλλο. Μια γυναίκα που τραγουδά για την αγάπη που πονά και που χαρίζεται σαν τριαντάφυλλο. Που ερμηνεύει (προσοχή στο ρήμα που χρησιμοποιώ) το "Μείνε κοντά μου απόψε" σαν παράνομη ερωμένη, που έχοντας το πλεονέκτημα της νεότητας αυτοσαρκάζεται με το "Μαμά γερνάω", που παραπονιέται για τα "Πέδιλα" τα οποία για να μην τη στενεύουν όταν πατάει τα βέβηλα, τα άγρια τα αγκάθια των καιρών τα ξεφορτώνεται, μια φωνή που βγάζει από μέσα της το "Σ' αγαπώ" από τον τεράστιο Μεγάλο Ερωτικό (που έχει ποτίσει τις φλέβες και το αίμα μου) σαν να είναι το alter ego της Φλέρυς Νταντωνάκη.

Η Ηρώ Σάια δεν είναι απλώς μια καλή έντεχνη τραγουδίστρια. Είναι μια εξαιρετική παραδοσιακή ερμηνεύτρια. Με όλη τη σημασία της λέξης. Μου θύμισε νησιώτισσα αρραβωνιαστικιά η οποία, περιμένοντας τον καλό της στην παραλία, περπατώντας ξυπόλητη εκεί που σκάει το κύμα φορώντας το λευκό φουστάνι της, τραγουδάει στη θάλασσα παρακαλώντας την να της τον φέρει πίσω. Και, εξαιτίας του τρόπου της και του καημού της, η ιστορία της έχει happy end.

Ένα είναι σίγουρο. Ότι θα πάω να την ξανακούσω. Το έχω ανάγκη.


Δεν υπάρχουν σχόλια: