4.9.11

ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΑ ΚΟΥΦΟΝΗΣΙΑ

Μόλις εχθές Σάββατο επέστρεψα από τις εξαήμερες διακοπές μου στα Κουφονήσια... Γεμάτος εικόνες, χρώματα, αναμνήσεις αλλά και δυσάρεστες εντυπώσεις!

Τα Κουφονήσια έχουν τη φήμη του "επίγειου παράδεισου". Δε θα διαφωνήσω! Είναι ένα ιδιαίτερα ήσυχο μέρος, ιδανικός προορισμός για κάποιον που θέλει ήρεμες διακοπές, μακριά από τους ξέφρενους και καταναγκαστικούς ίσως ρυθμούς που συνηθίζονται στα δημοφιλή αιγαιοπελαγίτικα νησιά. Το Πάνω Κουφονήσι αποτελεί το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, αφού το Κάτω Κουφονήσι είναι ακατοίκητο και το επισκέπτεται κανείς μόνο με καΐκι. Θα ξεκινήσω από το τελευταίο λοιπόν.

Το Κάτω Κουφονήσι είναι ένα άγονο μικρό νησί, με επίσης μικρές και λίγες παραλίες και άφθονες σπηλιές. Θα έλεγα πως δεν αξίζει παραπάνω από μία επίσκεψη... Μόνο να περάσει κανείς με το καΐκι, να φωτογραφίσει τις σπηλιές που βλέπει στη διαδρομή, να κολυμπήσει στα πεντακάθαρα νερά και να επιστρέψει, πιστεύω πως είναι αρκετό.

Στο Πάνω Κουφονήσι, το πρώτο μέρος που βλέπει ο επισκέπτης είναι η μικρή Χώρα, το λιμάνι του νησιού, στο οποίο βρίσκονται τα καταστήματα, τα εστιατόρια, οι καφετέριες, οι ταβέρνες, τα μπαράκια και φυσικά τα ενοικιαζόμενα δωμάτια και τα ξενοδοχεία. Είναι γεγονός πως ο τουρίστας έχει πολλές επιλογές για το πού θα μείνει. Εγώ έμεινα στο Hotel Koufonissia, το μοναδικό τεσσάρων αστέρων λέει, στο οποίο μου έκανε εντύπωση η έλλειψη περίφραξης, και γύρω από αυτό αλλά και γύρω από τα υπόλοιπα λευκά σπιτάκια της Χώρας.

Οι παραλίες του νησιού δεν είναι πολλές, κατά σειρά απόστασης από το λιμάνι είναι οι εξής: Χαροκόπου-Φοίνικας, Πλατιά Πούντα-Ιταλίδα και Πορί. Νικητής είναι το Πορί, με την τεράστια αμμώδη παραλία και τα σμαραγδί νερά, κάτω από ένα άγριο τοπίο απότομων βράχων. Απίστευτα καθαρά νερά έχει και η Ιταλίδα που είναι μικρότερης έκτασης παραλία βέβαια, αλλά με θάλασσα "λάδι", σε αντίθεση με το Πορί που τις περισσότερες μέρες το "χτυπάει" ο αέρας και η άμμος μπαίνει και στα πιο απρόβλεπτα σημεία (μέσα στα ακουστικά των hands-free και μέσα στο καντράν του ρολογιού χειρός). Παραλίες γυμνιστών δεν υπάρχουν, αλλά τα ήθη είναι κάπως "χαλαρωμένα" στο νησί, αφού ανάμεσα στους λουόμενους που φορούσαν μαγιώ υπήρχαν και αρκετοί τσίτσιδοι, χωρίς να προσβάλλεται κανένας.... Πρόοδος!


Το ταξίδι με το καϊκάκι έχει το γούστο του.... 5 € κοστίζουν τα ναύλα πήγαινε-έλα στο μακρινότερο Πορί. Εύστοχο το σχόλιο ενός επιβάτη ότι αντί για το (διαρκώς επαναλαμβανόμενο) live CD των Ματθαίου-Γιαννούλη από το 2005, θα έπρεπε να ακούγονται τα "Νησιώτικα" του Πάριου σε όλα τα αντίστοιχα καΐκια των ελληνικών νησιών, με απόφαση των Υπουργείων Πολιτισμού και Τουρισμού! Βέβαια οι (δεκάδες) Ιταλοί, πέταγαν τη σκούφια τους με τα κλαπατσίμπανα.

Μεγάλο μειονέκτημα του νησιού ή έλλειψη σοβαρού γιατρού, αφού δύο φορές πήγαμε στο "Πολυδύναμο Ιατρείο Κουφονησίων" στις 11 το πρωί και ο γιατρός δεν είχε έρθει. Τρεχαγυρευόπουλος.

Παρακάτω ακολουθεί μια λίστα με τα καταστήματα που δεν πρέπει και που πρέπει να επισκεφτεί ο τουρίστας, σύμφωνα με ιδία εμπειρία:

--ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ--
  • Ο φούρνος της Γιωργούλας (ή Γιωργίτσας; δε θυμάμαι καλά): ο μοναδικός φούρνος της Χώρας που εκτός από τα πανάκριβα προϊόντα (2 € το κομμάτι πίτσα, 1.5 € μία υποψία κομμάτι μπουγάτσας, 2.5 € ένα ψωμάκι με ζαμπόν, τυρί και δύο σταγόνες μαγιονέζα), είχε μία ανεξήγητη τσιγκουνιά στις χαρτοπετσέτες. Αν υπήρχε άλλος φούρνος, δε θα τους έδινα ούτε ευρώ τσακιστό.
  • Ο καπετάν-Δημήτρης: ψαροταβέρνα στην άκρη του λιμανιού, που όταν πήγα Δευτέρα βράδυ δεν είχε ψάρια, η ντοματοσαλάτα του είχε "πλαστική "ντομάτα και αγγούρι χωρίς γεύση, οι ντοματοκεφτέδες και οι κολοκυθοκεφτέδες δεν ξεχώριζαν μεταξύ τους αφού ήταν τίγκα στο τηγανόλαδο και η μερίδα χταπόδι ψητό σερβίρεται σε μίνι πιάτο σε σχήμα κοχυλιού, έχει μόνο 3 μισά πλοκάμια και κοστίζει 8 €. Δώσαμε 10 € ο καθένας για τα προαναφερόμενα και ούτε που ξαναπατήσαμε. Α, η σαλάτα ήρθε στο τραπέζι μισή ώρα αφού την παραγγείλαμε.
  • Σορόκος: μπαράκι. Ατμοσφαιρικό, με εξαιρετική διακόσμηση και φιλοσοφία, με κουρελούδες, φαναράκια, κεράκια και 9 € το ποτήρι ουίσκι. Για αυτό ήταν άδειο κάθε φορά που περνούσα.
  • Καλάμια: καφετέρια. Πολύ ωραίο στήσιμο, απλό και παραδοσιακό-εναλλακτικό, που όμως όταν πήγαινες στις 11 το πρωί να παίξεις τάβλι ενώ περίμενες το καΐκι των 12 να σε ανεβάσει στο Πορί, ο τύπος σου έλεγε "δε δίνω τάβλι το πρωί γιατί αν σας δουν κι άλλοι μπορεί να ζητήσουν κι αυτοί και να κάνουν το μαγαζί χάλια". Το κουφό ήταν ότι 10 και 11 το βράδυ ο κόσμος έπαιζε κανονικά τάβλι εκεί. Τι να πω. Εξαιρετική η ποιητική συλλογή της Άνιας Καλλίδη που είχαν καρφωμένη με πινέζες στην πόρτα τους, έχασαν όμως στο σέρβις. 2,5 € ο εσπρέσο, 2.5 το ice tea.
  • Το Κοχύλι: ζαχαροπλαστείο. Νόστιμα γλυκά, αλλά είναι απότομη στους τρόπους της η ιδιοκτήτρια. Άθλιο σέρβις. Ένας μπακλαβάς, ένα ραβανί και μια λεμονόπιτα 10.5 €.
  • Η Στροφή: σουβλατζίδικο. Καλό σουβλάκι που περιμένεις στην ουρά να το πάρεις από ένα παραθυράκι που βλέπει στον κεντρικό δρόμο, αλλά κοστίζει 2.5 € η πίτα και 1.5 το καλαμάκι. Φυσικά χωρίς να σου δίνει απόδειξη.
  • Βενέτης: super market. Εξυπηρέτηση "κουκουρούκου", ο τύπος στο ταμείο έκανε αγγαρεία αφού άκουγε δυνατά heavy metal και συζητούσε με τους φίλους του για μηχανάκια. Μεγάλη ακαταστασία στα ράφια, κανονικές τιμές.
  • Cafe-bar Πορί. 3 € ο φραπέ και 3.5 ο εσπρέσο, ενώ για να βρεις την κυρία Σοφία και να πληρώσεις, πρέπει να προσπεράσεις τα 5 παιδάκια της οικογένειας που τρέχουν σαν παλαβά γύρω σου και φυσικά να σου δώσει η κυρία την πρέπουσα σημασία 10 λεπτά αφού έχεις παραλάβει τους καφέδες.
  • Φαρμακείο: φαρμακείο. Η τύπισσα το ανοίγει αν και όποτε γουστάρει. 10.30 και 11 το πρωί κλειστό. Άσε που το έχει κάνει σουπερμάρκετ, ακόμα και γυαλιά ηλίου πουλάει.
--ΠΡΕΠΕΙ--
  • Οι Αταίριαστοι: ψαροταβέρνα-μεζεδοπωλείο. Εξαιρετικό φαγητό, άψογη και ταχύτατη εξυπηρέτηση, κέρασμα στην αρχή, επιδόρπιο και χωνευτικό στο τέλος. Σε κάνουν τα παιδιά εκεί να αισθάνεσαι άνθρωπος και όχι προϊόν. Λίγο τσιμπημένες τιμές αλλά αξίζει τον κόπο. Must!
  • Είναι φως φανάρι: εστιατόριο-πιτσαρία. Γρήγορη εξυπηρέτηση, ωραίο φαγητό, λογικότατες τιμές αλλά... χρειάστηκε να ζητήσω την απόδειξη στη δεύτερη επίσκεψή μου.
  • Το κύμα: καφετέρια. Ωραίο μπαλκονάκι, δίπλα στο κύμα. Ιδανικό για στάση στο βραδινό περίπατο.
Μου είπαν ότι πρέπει οπωσδήποτε να πάω στο Καρνάγιο, τον Καπετάν-Νικόλα και το μπαρ Μύλο, αλλά δεν πρόλαβα... Του χρόνου ίσως.

Οι εντυπώσεις μου λοιπόν από τα Κουφονήσια είναι εξαιρετικές, αν παραβλέψω βέβαια τη συμπεριφορά των ντόπιων που στην πλειονότητά τους μου φάνηκαν άξεστοι και αφιλόξενοι. Και άσχετοι. Τους ρωτούσα πού μπορώ να πάω να φάω καλά ή να κάνω ένα ωραίο μπάνιο και δεν ήξεραν. Άσε που απέφευγαν την έκδοση απόδειξης.

Κατά τα άλλα, το καταπληκτικό τοπίο στο Πορί και γενικά τα πεντακάθαρα παραδεισένια σμαραγδί νερά ("να τα πιεις στο ποτήρι" έλεγε ένας γείτονας) ακόμα και μέσα στο λιμάνι, αποτελούν ένα σημαντικό λόγο για να επισκεφτεί κανείς τα Κουφονήσια... Και φυσικά η ηρεμία, αυτή η απίστευτη ησυχία το βράδυ, που εκτός από τα χαμηλά φώτα, τίποτα δεν αποσπά τις αισθήσεις σου... Οι χαμηλοί ρυθμοί και οι ήχοι της φύσης, ο παφλασμός των κυμάτων και το βουητό του αέρα... Αυτά έχω να θυμάμαι......

Υ.Γ.: Το soundtrack των διακοπών μου στα Κουφονήσια δε θα μπορούσαν να είναι άλλο από το "Move on" των ABBA ("The morning breeze that ripples the surface of the sea... The crying of the seagulls that hover over me...").