Ποιητική βραδιά στο Διαβολίτσι!

Πριν από λίγες μέρες στο Διαβολίτσι έλαβε χώρα μια εξαιρετική ποιητική βραδιά! Συγκεκριμένα, στις 9 το βράδυ της Τρίτης 21 Αυγούστου, συγκεντρώθηκαν στο υπαίθριο θεατράκι "Σταθία Κωνσταντοπούλου" έξι Μεσσήνιοι ποιητές για να απαγγείλουν ποιήματά τους. Ανάμεσά τους ήμουν κι εγώ.

Την εκδήλωση διοργάνωσαν οι τοπικοί σύλλογοι, δηλαδή ο Σύλλογος των Εν Αθήναις Διαβολιτσαίων (δεν ακούγεται λίγο κιτς;) και ο Σύλλογος Γυναικών πρώην Δήμου Ανδανίας -πιστεύω πρέπει και οι δύο σύλλογοι να αλλάξουν όνομα... Πλήθος κόσμου τίμησε με την παρουσία του τους (ντροπαλούς) ποιητές γεμίζοντας όλες τις θέσεις του θεάτρου.

Το πάνελ αποτελούνταν από τους: Γιώτα Αργυροπούλου, Ελένη Κοφτερού, Θάνο Λουμπρούκο, Γιώργο Σπανό, Δημήτρη Χιλλ και Μαρία Σταθέα. Συντονιστής ήταν ο Γιάννης Δημητριάδης -άψογος στο ρόλο του. Ο απόφοιτος του Μουσικού Σχολείου Καλαμάτας, Κωνσταντίνος Σπυρόπουλος έπαιξε και τραγούδησε παραδοσιακά τραγούδια.

Στην αρχή της εκδήλωσης βραβεύτηκε από το Δήμαρχο Οιχαλίας η Γιώτα Αργυροπούλου, Διαβολιτσαία ποιήτρια και φιλόλογος, ξέρετε, φάρα που εδώ και χρόνια φοβάμαι για πολλούς λόγους που θα αναλύσω άλλη φορά. Η κ. Αργυροπούλου είναι ένας εξαίρετος άνθρωπος, ευαίσθητος και θα τολμήσω να πω πως έχει μια παρουσία σαν... ξωτικό. Αγαπημένο μου ποίημά της είναι η "Μετακόμιση" από τη συλλογή "Η τοιχογραφία της άνοιξης". Μου αρέσει πολύ γιατί την εικόνα της εσωτερικής μετανάστευσης μπορώ να τη δω πεντακάθαρη μπροστά μου να συμβαίνει. Καταγόμαστε από το ίδιο χωριό, τους Κωνσταντίνους.

Τα ποιήματα που ακούστηκαν ήταν ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα. Προσωπικά ξεχώρισα αυτά του Δημήτρη Χιλλ! Σύντομα, κοφτά, περιεκτικά, εύστοχα. Σκοτεινά μα με πολυδιάστατα νοήματα. Αυτός ο ποιητής θα έπρεπε να έχει εκδόσει κάτι!

Ο κόσμος φάνηκε πως πέρασε καλά και συγχώρησε τα δεκάδες λάθη μας όσο διαβάζαμε τα ποιήματα και ύστερα φλυαρούσαμε. Λόγω της ιδιαιτερότητας της εκδήλωσης -γιατί, κακά τα ψέματα, να κάνεις βραδιά ποίησης σε χωριό που καμία παράδοση δεν έχει στη λογοτεχνία, είναι ρίσκο- οι διοργανωτές φοβούνταν ότι ο κόσμος ίσως αρχίσει να αποχωρεί. Ευτυχώς όμως κάτι τέτοιο δε συνέβη. Για μένα μάλιστα η μεγαλύτερη ανταμοιβή, πιο ζεστή κι από κάθε χειροκρότημα που άκουσα, ήταν η προσοχή των ανθρώπων! Ήθελαν να ακούσουν και να καταλάβουν και να νιώσουν. Είδα συχγωριανούς μου να κοιτάζουν κάτω έχοντας τα αυτιά τους στραμμένα προς τη σκηνή για να μπορέσουν να συγκεντρωθούν... 

Όταν ξεκίνησε η εκδήλωση και κάθισα στην καρέκλα τακτοπιώντας τα χαρτιά μου μπροστά στο τραπέζι, είχα πολύ τρακ και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Η ζεστασιά και το ενδιαφέρον του κόσμου όμως με έκαναν να χαλαρώσω σε τέτοιο βαθμό που όταν ήρθε η σειρά μου, ένιωσα σαν να διαβάζω μπροστά σε φίλους, για αυτό ο ρυθμός μου ήταν αδιάσπαστος και είχα άνετη, συχνή οπτική επαφή με το κοινό.

Εκτός των αναγνώσεων από τους έξι ποιητές, το πρόγραμμα προέβλεπε ανοιχτή πρόσκληση για όποιον από το κοινό ήθελε να ανέβει και να διαβάσει ένα δικό του ποίημα. Μόνο δύο άνθρωποι το τόλμησαν -ένας δημοτικός σύμβουλος και μία κυρία που διάβασε μία ωδή ενός ποιητή ο οποίος δεν μπόρεσε να παρευρεθεί. Επίσης με την παρουσία του τίμησε την εκδήλωση ο σπουδαίος βραβευμένος Ήλειος ποιητής Τάσος Γαλάτης που χάρισε στο κοινό ένα του ποίημα. Παρόντες ήταν, τέλος, και ένα ζευγάρι Σουηδών πολύ σημαντικών για τα σουηδικά γράμματα, αλλά δε θα ήθελα να επεκταθώ καθώς γνωρίζω ότι είναι άνθρωποι χαμηλών τόνων.

Τρία πράγματα έχω να θυμάμαι από την υπέροχη αυτή βραδιά: την αφοσίωση του κοινού σε όσα ακουγε, τα ποιήματα του Δημήτρη Χιλλ και το χειροκρότημα του κόσμου όταν τελειώσαμε αρκετή ώρα αργότερα από το προγραμματισμένο...

Ευχαριστώ θερμά τους διοργανωτές για την πρωτοβουλία και για την πρόσκλησή τους, τους συμμετέχοντες και το κοινό που αγκάλιασε την πρώτη ποιητική βραδια που έγινε ποτέ στο όμορφο χωριό μας. Πραγματικά το απολαύσαμε! Εύχομαι... και του χρόνου!

*Σχόλια για την εκδήλωση μπορείτε να βρείτε εδώ (σελίδα 51) και εδώ (σελίδα 13).

**Σχόλια για το υπέροχο θεατράκι μπορείτε να βρείτε εδώ.

Διακοπές στην Αρχαία Ολυμπία και... παρελκόμενα

Ύστερα από έναν έντονο και γεμάτο αλλαγές χειμώνα, βρέθηκα για τετραήμερες διακοπές στην Αρχαία Ολυμπία αμέσως μετά το Δεκαπενταύγουστο.

Είχα να επισκεφθώ το μέρος πολλά χρόνια. Στο σχολείο, θυμάμαι, μας πήγαιναν εκεί συχνά εκδρομή. "Πάμε στα Ολύμπια" έλεγαν οι περιχαρείς μαμάδες που έβρισκαν μια καλή ευκαιρία να φύγουν από τη βαρετή καθημερινότητα του χωριού. Εμείς άλλο που δε θέλαμε. Βέβαια περισσότερο ανυπομονούσαμε για το χαβαλέ στο λεωφορείο, παρά για την ξενάγηση στα αρχαία (τα οποία ένας συγκεκριμένος οδηγός χαρακτήριζε "κοτρόνες").

Αυτή τη φορά επέλεξα να μείνω στο Arty Grand Hotel. Βρήκα μια εξαιρετική προσφορά στο internet -ελάτε τώρα, πρέπει να ξεφύγουμε από το σχετικό κόμπλεξ! Το πεντάστερο ξενοδοχείο βρίσκεται σε ένα ύψωμα, στην περιοχή Δρούβα, πολύ κοντά στο χωριό της Αρ. Ολυμπίας. Οι εντυπώσεις μου από αυτό είναι εξαιρετικές! Πολύ ωραίος, λιτός χώρος που ταιριάζει με το περιβάλλον. Είναι κτισμένο σε πολλαπλά επίπεδα και έχει μία καταπλητική πισίνα. Σχετικά μικρή αλλά καθαρή. Το προσωπικό είναι πολύ ευγενικό και χαίρομαι ιδιαίτερα για το γεγονός ότι εργάζονται σε αυτό ντόπιοι -μπορεί να το αντιληφθεί κανείς από τα χαρακτηριστικά του προσώπου και την προφορά τους. Είναι όλοι τους χαμογελαστοί και έτοιμοι να εξυπηρετήσουν χωρίς να είναι "σφιγμένοι" ή ψέυτικοι. Τα δωμάτια είναι ευρύχωρα και περιποιημένα. Η ηχομόνωση όμως θεωρώ πως έχει ελλείψεις, καθώς μέσα στο δωμάτιό μου άκουγα το κλάμα ενός μωρού που έμενε δύο δωμάτια μακριά από το δικό μου και επίσης άκουγα έντονα τις πόρτες που άνοιγαν ή έκλειναν οι γείτονες.

Ένα πράγμα δεν μπόρεσα να αντέξω. Τη φασαρία των "λαϊκών" οικογενειών. Μην παρεξηγηθώ. Ποιες χαρακτηρίζω έτσι; Τις οικογένειες που ξεχνούν ότι βρίσκονται σε διακοπές και νομίζουν ότι έχουν πάει σε παιδότοπο - οι γονείς ξαμολάνε τα παιδιά τους σε εστιατόριο, πισίνα, διάδρομο και ρεσεψιόν χωρίς να τα μαζεύουν και αυτοί αδιάφοροι απολαμβάνουν το φαγητό, το μπάνιο, τη βόλτα τους. Τα παιδάκια, φυσικά, ως γνήσιοι απόγονοι υστερικών οικογενειών, και θα τρέξουν και θα φωνάξουν και θα τσιρίξουν και θα κλάψουν στο διπλανό τραπέζι, στη διπλανή ξαπλώστρα, στο διπλανό δωμάτιο. Σαφώς και ο ξενοδόχος δεν μπορεί να παρέμβει σε μια τέτοια περίπτωση, επομένως είναι στο χέρι του κάθε γονιού το πώς θα χειριστεί τα παιδιά του ώστε να μην αποτελούν ενοχλητικό θόρυβο για τις διακοπές των φιλήσυχων πελατών. Το πρωινό του ξενοδοχείου πλούσιο, το δείπνο υπέροχο. Αλλά δυστυχώς συνοδεύεται από πολλά, μα πάρα πολλά ζωηρά παιδάκια.

Σχετικά με το τοπίο, τα πράγματα λίγο έχουν αλλάξει. Το οδικό δίκτυο παραμένει στα ίδια χάλια εδώ και είκοσι χρόνια, όπως και η σήμανση. Ευτυχώς οι υπεύθυνοι του ξενοχοδείου φρόντισαν ώστε να υπάρχουν παντού πινακίδες προς αυτό, οπότε είναι πολύ δύσκολο να χαθεί κανείς από οποιαδήποτε κατεύθυνση και να έρχεται -ακόμα και δίπλα στον Αλφειό ποταμό έχουν βάλει ταμπέλες. Μπράβο τους.

Μοναδική παραφωνία στην ομορφιά του τοπίου είναι ο δήθεν κυκλικός κόμβος στα Κρέστενα, όπως έρχεσαι από Ολυμπία και κατευθύνεσαι στον κεντρικό δρόμο προς Πύργο ή Κυπαρισσία. Αρνούμαι να δεχτώ πως αυτή η άθλια κατασκευή με τα δεκάδες σήματα, τις διακεκομμένες και συνεχόμενες γραμμές στο οδόστρωμα που μπερδεύονται με παλιότερες και πρώην προσωρινές, τα STOP μες στη μέση του κόμβου και τα βελάκια που δείχνουν αλλού για αλλού, κατασκευάστηκε από μηχανικό. Αποκλείεται. Αν δεν έχει "παίξει" μίζα στον εργολάβο και όντως κάποιος μηχανικός έχει βάλει το χεράκι του, τότε να ανακαλέσει το Τεχνικό Επιμελητήριο την άδεια που του έδωσε. Είναι ντροπή.

Οι παραλίες της Ζαχάρως και του Καϊάφα είναι υπέροχες. Η φύση ήδη αναγεννάται μετά τις πυρκαγιές αφού ανάμεσα στα καμμένα μπορεί κανείς να διακρίνει νεαρά πευκάκια και άλλα μικρά φυτά. Τα λουτρά του Καϊάφα αποτελούν ένα εξαιρετικό αξιοθέατο, όχι μόνο για τη φυσική ομορφιά αλλά και για την ιστορία που κουβαλά αυτός ο τόπος. Ξετρελάθηκα με το παλιό ξενοδοχείο (;) όπως και με το σύγχρονο. Βγαλμένα και τα δύο από άλλες εποχές.

 
Θα κλείσω σχολιάζοντας, κλασικά, την έκδοση αποδείξεων από τα τοπικά καταστήματα. Μόνο σε δύο περιπτώσεις αναγκάστηκα να ζητήσω απόδειξη, κάτι που με κάνει να εκνευρίζομαι και να θυμώνω πάρα πολύ -γιατί κύριε σερβιτόρε δε φέρνετε απόδειξη by default και πρέπει να τη ζητήσω; Στο Ρόδον Καφέ που έχει και παγωτά Δωδώνη (ο σερβιτόρος υποκρίθηκε πως ξέχασε να μου φέρει απόδειξη οπότε τσακίστηκε και μου την παρέδωσε σε δευτερόλεπτα) και σε ένα κατάστημα που φτιάχνει καφέδες και σάντουιτς, εντελώς αδιάφορο και άχρωμο. Εκεί η αλλοδαπή υπάλληλος ξίνισε τα μούτρα της αλλά εγώ τα ξίνισα περισσότερο. Ε, κοπελιά, αν ήμουν εφοριακός τι θα έκανες; Α, ξέρω. Θα έπαιρνες τηλέφωνο το αφεντικό σου, θα έπαιρνε κι εκείνος στην εφορία στους γνωστούς του και θα τελείωνε εκεί το ζήτημα. Όχι, αγαπούλες μου. Τέλος αυτά που ξέραμε. Ακόμα και το περιπολικό που χωρίς να έχει σειρήνα ή φάρο προσπερνούσε σαν τρελό λίγο έξω από τον Πύργο που το όριο ταχύτητας ήταν 50-60 χλμ/ώρα πατώντας πάνω στη διπλή γραμμή, θα το καταγγείλω. Από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε.

Συμπερασματικά, πέρασα πολύ καλά στις ολιγοήμερες διακοπές μου στην Αρχαία Ολυμπία. Το μέρος γνώριμο, εξαιρετικά σημαντικό ιστορικά, με φοβερές παραλίες, οπότε πιστεύω ότι κανείς πρέπει να το επισκεφτεί. Δύσκολα μένω ικανοποιημένος από ξενοδοχείο και αυτή τη φορά έμεινα και με το παραπάνω. Μακάρι οι υπεύθυνοι να συνεχίσουν τις προσφορές ώστε να γίνει προσιτό σε περισσότερο κόσμο.

Πείτε μου όμως, αφού τα ξενοδοχεία είναι όλα full-booked και οι παραλίες σφίζουν από κόσμο, για ποια κρίση μιλάμε;